ne zor bir gündü :(

Eşimin sesiyle uyandım, büyük prensi o hazırlayacaktı okula. "Uyanamamışım, geç kalacak, sen hazırlar mısın hemen" dedi, saate baktım, saat 7:18.
Daha önceki yazılarımdan birinde servisin 7:20 de geldiğini yazmıştım.
Kalktım ama çocuğu uyandırmak için değil, şoförü arayıp, "bizi beklemeyin" demek için.
Ben kalkınca küçük prens de uyandı tabi, bu durum beni hiç şaşırtmadı. Ama gözlerinden uyku akıyordu, ayağımda sallamaya başladım, uyuyacak gibiydi ki, babası içeri girip kıyafetlerini aldı. Babasını görünce uyku gitti tabi, benimse uykusuz beynimden dumanlar çıkmaya başladı.
Eşimde bir telaş, işi varmış, kalkamamış. "Yardım etmezsen yetiştiremem" dedi, "e bebek?" dedim. abiyi uyandırdık, "biz uyanamadık, servisin kaçtı"dedik, "bakıcı gelene kadar kardeşine bakar mısın lütfen" dedik. Kuzucuğum elinden geldiğince bebeği oyaladı.
Metraj yapılacakmış, okuldayken de nefret ederdim, iş hayatında da karşıma çok az çıktı şükür, sabahın kızgınlığıyla geçtim bilgisayarın başına, proje ağır, tıngır mıngır ilerliyor. Beş-on dakika güzel oynayan çocuklardan bağırış çağırışlar gelmeye başlıyor. Bakıcının gelmesini dört gözle bekliyorum, saat dokuz oluyor, geçiyor, yok.
Arıyorum, mıyıl mıyıl bir ses iyileşemediğini, gelemeyeceğini söylüyor. Lütfedip arayıp, gelmeyeceğini söylemiyor hazret!!
Üçüncü golü de yiyince ağlama noktasına geliyorum. Zor şer işi bitirip eşime veriyorum. Hazırlandığımı görünce çocuğu kendinin bırakacağını söylüyor. İçimden bir Ya Sabır çekip çocukları hazırlayıp çıkıyorum. İkinci dersin başına yetişiyoruz. Eve dönerken radyoda "Narin Yarim" çalıyor, hani bir zamanlar Emrah'ın söylediği komik şarkı. Bu kez bir kız söylüyor, bazı yerlerini de ağzını yaya yaya söylüyor, nefret ederim genelde ama bu kez hoşuma gidiyor. Ruh halimden ve sinir katsayımdan mı acaba diye geçiyor aklımdan.
Eve dakikalar kala küçük prens uyuklamaya başlıyor, uyutmamaya çalışıyorum, başarıyorum da ama merdivenlerden çıkarken sızıveriyor minnoşum. Usulca odaya götürüyorum, paltosuydu beresiydi çıkartırken uyanıveriyor!!
Allah'ım!
Kalkıyoruz oynamaya...
Akşam oluyor olmasına ama olana kadar küçük prens toz tarhana ve makarnayı yere döküyor, şekerliğimi kırıyor, kulaklığımı yiyor, çekmeceleri boşaltıyor, masanın üstündekileri yere atıyor... Bunların olmasının nedeni iki kap yemek yapmam. Zaten hafta sonundan çıkmışız, her yer her yerde...
Derken abimiz geliyor, akşam yemeğini yerken, derse geç gitmesinin problem olup olmadığını soruyorum. "Olmadı" diyor, ama öğretmeninin nedenini sorduğunu. onun da "annemin işi vardı, kardeşime bakmak zorunda kaldım" dediğini söylüyor.
!!
Nasıl ama?
Bir kere iş annesinin değil.
Geç kalmasının nedeni de annesinin işi değil.
Tatsız sabahın tek sorumlusu babası ama 'baba' lafı geçmiş mi? Tabi ki hayır.
Ah, öğretmen hanım hakkımda neler düşündü kim bilir?
Amaaan diyorum, ne yapayım yani. Telefon açıp gerçeği mi anlatayım? "Ben geceleri çalışıyorum, sabaha karşı yattığım için 7de kalkmak zor oluyor. O da bir şey değil aslında, ben kalkınca bebeğim uyanıyor. Bu yüzden bazen eşim üstleniyor okula hazırlamayı. Pazar günü çok çalışmıştı, sabah uyuyakalmış. Servis kaçtığı gibi işini de yetiştirememiş. benden yardım istedi. O yüzden çocuğu okula da bırakamadık. Bakıcı da hastalanmış, gelmeyince kardeşine bakmak zorunda kaldı..." mı deseydim.
Hahhaha, ay çok komiğiz ya.

Düzensiz uykudan huysuzluğu zirve yapan bebeğimin aralıksız cızırtısı günün sonunu ağlama nöbetiyle bitirmeme neden oldu. Önce bir şaşırdı kaldı, ne yaptığımı anlayamadı. Sonra neyse ki uyudu, saat 12yi geçti ve o gün şükürler olsun ki bitti.