Arada bir kaç girişimim daha oldu, ama lafta kaldı, icraata geçiremedim bir türlü.
Anlattığım konuşmanın üzerinden yaklaşık yirmi yıl sonra, annemle muhabbet sırasında laf lafı açtı, komşusuna geldi, komşusunun kızına geldi, kızcağızın yetiştirme yurtlarını, özel eğitim gören öğrencileri, huzurevindeki yaşlıları ve morale ihtiyacı olan akla gelen her grubu belli aralıklarla destekleyen bir melek olduğunu öğrendim. Yeterince büyümüştüm, çok bile büyümüştüm. Soluğu yanında aldım.
Zannediyorum ki, yurtlar soğuk, ranzalı odalarda onlarca çocuk kalıyor, bakıcılar insafsız, dayak, taciz, açlık, baskı her türlü zorluk var. Nasıl dayanabildiğini soruyorum, diyor ki:
-Eskidenmiş onlar. Devletin en iyi yaptığı iş yurtları düzenlemek oldu. "Sevgi evleri" var, beş altı çocuk bakıcılarıyla evlerde kalıyorlar. Sosyal etkinlikler düzenleniyor, takip ediliyorlar. (Allah'ım, ne olur doğru olsun, ne olur gerçekten bizde de yüz güldüren, düzgün işler yapılmış olsun...) Bizim bir grubumuz var, arada buluşup onları bir yerlere götürüyoruz. Başka etkinlikler de oluyor. Dilerseniz sizi de söylerim, whatsapp grubuna eklerler, müsait olduğunuz etkinliğe siz de katılırsınız."
Duyduğum haberden mutlu, bir işe yarayacak olma ihtimalinden dolayı heyecanlı ayrıldım yanından. Birkaç gün sonra telefonum bipledi, gruba katılmışım. Ekleyene teşekkür mesajı yazdım. Tanıştık. Kimsin, ne yaparsın, elinden ne gelir....
Beş gün sonra ortopedik engelliler okulunda verilen moral organizasyonunda udumla sahnedeydim.
Kim için?
En çok kendim için... Ben kazandım, herkes kazandı. En çok sevgi kazandı.
Aylar, belki de yıllar sonra ilk kez o gün heyecanlandım, gelecekten korkmak yerine umutlandım. Farkettim ki toplumda melekler de var, iyi insanlar, mutlulukla mutlu olan kıymetler var.
Öğrendiğim kadarıyla yurtların düzenlenmesi eski Aile Bakanı "Fatma Şahin" tarafından yapılmış, Ak Partiyi desteklemediğimi beni tanıyan herkes bilir. Gözümle görmedim ama duyduklarım öyle mutlu etti ki beni, helal olsun Fatma Şahin. Helal olsun!
