- Cumartesileri çalışmam, aileme ayırıyorum...
- 9dan önce gelemem, 6dan sonra kalamam. Küçük bir çocuğum var...
- Sigorta istiyorum, insanlar şikayet ediyormuş, büyük cezalar ödeniyormuş...
- Dolmuşlara zam geldiğinde ben de zam isterim, iki araçla geliyorum. Beni zorlar...
...
Sıra bana geçtiğinde içimdeki ben'ler konuşmaya başladı.
Bir tanesi, "Dediğin parayı veremem, şu parayı verebilirim. Sigortanı yaptırırım ama kuldan korktuğum için değil, Allah'tan korktuğum için. İstedin, hakkındır. Cumartesi ve çalışma saatleri tamam, fakat hafta içi izin alırsan beni zor duruma sokarsın, mecbur kalmadıkça izin alma lütfen. Zam konusuna gelince, hele bir başla bakalım. Birbirimizden memnun kalırsak dolmuşa zam gelmesini beklemem zaten" dedi, bunu sesli söyledim.
Diğeri, "Kıskandım seni" dedi, "Hakkını savunabildiğin için kıskandım. Allah'ın her cumartesi günü itirazsız çalıştığım, senelerce mesaiye kaldığım, bayramlarda törenlerde çalıştığım için kıskandım. Benim de ailem, küçük çocuğum vardı. Annem ben işe giderken peşimden "Bu kadar küçük bebek bırakılır mı, senin kazandığın para haram!" dediği halde çalıştım." dedi ve ağlamaya başladı ama konuşmaya devam etti. "Ağzımda kariyer, vefa, ihtiyaç mazeretleri vardı, ama hiçbiri çocuğumun önüne geçmemeliydi, buna rağmen çalıştım. Ben senin kadar çocuğuma sahip çıkamadığım için kıskandım. Kendimi ezdirdiğim için, buna göre göre izin verdiğim, engel olamadığım için kıskandım." dedi, baktı muhatabı yok sustu ama ağlamaya devam etti.
Anne babası hep çalışmış bir ailenin çocuğu olarak hep özlemle büyüdüm ben. Tam buna değindiğim bir yazıma cevabınızla tanıştım sizinle iyiki de tanışmışım yazılarınızdaki duyguyu seviyorum., okumak keyif veriyor sanırım tanıdık,bildik simalar çıkarıyor karşıma bu yazılar belki de o yüzden. Hakkını arayabilen bakıcıya selam, modern kadını köleleştiren sisteme yazıklar olsun. Ayrıca Çocuğunuza sahip çıkamadığınızı düşünmenize üzüldüm. ASlında üzülmenize üzüldüm... Eminim ne yaparsanız yapın hep doğru seçiyor olursunuz... sevgiyle kalım
YanıtlaSilYorumunuz mutlu etti beni.
YanıtlaSilBenim annem ev hanımıydı, üç çocuk tek maaştık.
Ama çocukken bu durumdan mutsuz olduğumu, nankörce annemin meslek sahibi olmamasından utandığımı, annem çalışsa ve para kazansa daha mutlu olacağımızı düşündüğümü hatırlarım.
Maddi tarafı bir yana, ayakların yere basması bir yana kadının çalışması bence doğru olan ama kapitalist dünya öyle bir işliyor ki, kantarın topuzunu kaçırıyor insan. Cahillik mi, hırs mı ne oluyorsa bize bilmiyorum ama üstünden seneler geçince "ahhh" diyor insan, "ilk gençlik gitti, coşku gitti, heves gitti, o gitti, bu gitti..."
Ömür varsa eğer, bir on sene sonra da şu yaşlar için ahlar tühler deriz de, bir akıllanmıyoruz yahu. :)